İnsanın kendini herhangi bir durumda aciz hissetmesi, tamam demek ki elimden hiçbir şey gelmiyor deyip kendini bırakmasına mı nedendir?
Aciz kalma duygusunu kabul ettiğimizde, enerjimizi ve faaliyet isteğimizi kırmış mı oluruz?
Nasıl olsa hiç bir şey bizim elimizde değil, nasıl olsa aciziz deyip köşeye mi çekiliriz?
Daha kısa ifade edecek olursak, acizlik duygusu ilerlemeye engel midir?
İki- üç senedir
Yazar: annenotlari
Siyahî sahabe Bilal-i Habeşi yaşadığı dönemin elitlerine başkaldırma cesaretini nereden bulmuştu diye sorsak cevabınız ne olur? Ezbere verilen cevapları kabul etmiyoruz.
Bir düşünelim. Yeni dinin söylediği cümleler şüphesiz paha biçilmezdi. Mümin olan herkesin hak ve özgürlükler bakımından eşit olduğuna dair önermeler örneğin.
Bilal-i Habeşi'nin 'Kölelik kabul edilemez, birilerinin diğerlerinden aşağı olması yanlış' şeklinde bir duygusu vardı muhakkak.
Muhammed Mursi vefat etti.
Tüm bunlar neden oluyor diyor insan. Anlamak istiyor. Sanki hiç bir şey bilmiyormuş gibi.
Gidip herşeyin başladığı yerden bakmak istiyor. Tekrar düşünmek.
Düşünmek. Çok basit düşünmek.
Mısır darbesi 2013 yılında gerçekleşmişse de aslında olay yirminci yüzyılın tamamında geçiyor. Hikayeyi biliyorsunuz.
Allah yok akıl var diyor bazı sesler. Seslerini yükselttikçe yükseliyorlar.
Aklı yanlış tanıyorlar. Bir anlama aracıydı akıl.
Bu Ramazan başlarken ev ahalisine bir duyuru yaptım: 'Çok dikkatli olacağız bu Ramazanda tek bir lokma yemek, bir lokma pide dahi atmayacağız, bunu hep birlikte yapacağız tamam mı?'
Tamam dediler.
Niyetimizin gerçekleşmesi için sahurda akşamdan kalan değil bir önceki akşamdan kalan pideyi önce bitirmek, iftarda yeni yapılan yemekten önce önceki akşamdan kalan az yemeği bitirmek, yemeklerde çeşidi
Bir hafta kadar önce eşimle kahvaltı sofrasının sonunda yaptığımız muhabbette konu 'yaşam enerjisi' dediğimiz muamma kavrama geldi. Çevremdeki çoğu insan kırk yaş bocalaması yaşadığı ve ciddi bir yaşam enerjisi dertleri olduğu için üzerinde çok düşündüğüm bir konu bugünlerde.
Aslında konuşmamız ölümle başlamıştı, çünkü eşim yakını olmayan ama çocukluğuna dair önemli bir kişinin vefatını öğrenmişti.
'İnsanın en büyük
Haftasonu eşim ve küçük kızımla Çamlıca'ya çıkıp kırlarında dolaştık. Korunun yan tarafındaki ufak tefek kapıdan ilk girdiğimiz yerde bir sarı çiçek ve papatya sürüsü karşıladı bizi. Sanki gözümüzün içine bakıyorlardı. Çocukça, belki de yetişkince bir sevinç yaşadım.
Fotoğraf çekmeyi unutmuşum zira duygu ve düşünceler kendileriyle daha çok meşgul etti o sıra.
O bakımsız özensiz kapıdaki bu hoş