İnsanın kendini herhangi bir durumda aciz hissetmesi, tamam demek ki elimden hiçbir şey gelmiyor deyip kendini bırakmasına mı nedendir?
Aciz kalma duygusunu kabul ettiğimizde, enerjimizi ve faaliyet isteğimizi kırmış mı oluruz?
Nasıl olsa hiç bir şey bizim elimizde değil, nasıl olsa aciziz deyip köşeye mi çekiliriz?
Daha kısa ifade edecek olursak, acizlik duygusu ilerlemeye engel midir?
İki- üç senedir
Etiket: annelik
Dün rastladığım bir instagram gönderisinde anneliğinin altında ezilen annelerden söz ediliyordu:
Bu gönderiyi Instagram'da gör
Genç kadın, ilk bebeğini kucağına alır almaz, kocaman bir sorumluluk yükünü de sırtlandı omuzlarına. Zihninde "iyi bir anne" prototipi vardı. Annesi gibi olmayacak, falancaya benzemeyecekti. Her bir reddedişin ardından bir kabul gerekliydi. Zira tabiat boşluk kabul etmiyordu. İşte tam bu sırada pedagoglar