Şöyle bir sorsak hiçbirimiz musibet istemeyiz ve belalardan uzak olmak için ne gerekiyorsa yapmaya dair bir içgüdümüz vardır. Fakat belki de hiç farkında olmadan sürekli birşeylerin kötüye gitmesine neden olan bir yanımız olabilir.
Kendimde, bazı yakınlarımda, hatta tanıdığım bir çok kişide hatta bu zamanda çoğu insanda böyle bir yan olduğunu düşünmeye başladım bugünlerde. Tabi bela derken
Kategori: ANNELİK
Hedefsizlik insan için ne kadar yok ediciyse, hedef koymak da o kadar yıkıcı diye düşünmeye başladım son zamanlarda. Hedef koyarkenki niyetimiz sağlıklı olmayınca böyle oluyor galiba.
Yaz aylarında herkes değişmek istiyor, değişim için farklı planlar yapıyor. Kimisi şu kadar kitap okuyacağım diyor, kimisi çocuğuna ekran sınırı koyma hedefleri koyuyor, kimisi sabahları erken kalkacağım tüm gün şunları
Kendime şöyle bir prensip belirledim. İnsanlardan tavsiye al, ev işleri konusunda olur evlilik konusunda olur, iyi kitap olur tecrübeler değerlidir ama film tavsiyesi mi ASLA...
Bu kanaatimin bir çok nedeni var, içinde çok mühim mesajlar var denen filmlerdeki mesajın bize öyle çok da büyük gelmemesi, o mesajı göreceğiz diye filmin tamamına katlanmak, mesajı geçtik bari eğlenelim
İnsanın kendini herhangi bir durumda aciz hissetmesi, tamam demek ki elimden hiçbir şey gelmiyor deyip kendini bırakmasına mı nedendir?
Aciz kalma duygusunu kabul ettiğimizde, enerjimizi ve faaliyet isteğimizi kırmış mı oluruz?
Nasıl olsa hiç bir şey bizim elimizde değil, nasıl olsa aciziz deyip köşeye mi çekiliriz?
Daha kısa ifade edecek olursak, acizlik duygusu ilerlemeye engel midir?
İki- üç senedir
Sosyal medyadaki fenomen anneler hakkında 'ne düşündüğüm' gibi sorular alıyorum. Bazen bizzat tanıdığım kişilerden bazense instagram üzerinden. Soranların da genellikle şöyle bir beklentisi oluyor: 'Hadi lütfen bana onunla ilgili olumsuz birşeyler söyle çünkü onunla ilgili şunlar şunlar beni çok rahatsız ediyor.'
Annelere eğitimler düzenleyen bir arkadaşımla bir kaç gün önce görüştüğümüzde o da, annelerin özellikle öne
Dün sabah uyandığımda kahvaltı hazırlamak için ve güne başlamak için hiç motivasyonumun olmadığını fark ettim. Hele o çocukların okul için hazırlandığı aşırı yoğun geçen bir saat yok mu, o zaman dilimini yaşamayı göze almak çok büyük bir yük, yaşamak ayrı bir yüktü..
Zaten çoğu zaman böyle oluyor, güne motivasyonsuz bir duygu haliyle başlıyorum. Sonrasında ise yaşam