Son zamanlarda hayatımızdaki pek çok durum, iş ve sorumluluk, stres oluşturucu hale geldi. İlk iki çocuğum çok küçükken yaşadığım bir his vardı, o hissi şu an toplumsal olarak yaşıyoruz gibi geliyor.
O zamanlar günün çoğu kısmında tamamen çocukların bakımıyla meşgul oluyordum. Tabi onlar çok küçük olduğu için her an her şeyin olabilmesi ihtimali oluyordu. Tam bir
Kategori: KADIN
Bir anne vardı.
Anneliğimi nasıl iyileştirebilirim sorusuyla yaşıyordu.
Elinden gelen herşeyi yapmaya, tüm emeğini ortaya koymaya hazırdı.
Çocuklarıyla güçlü bağlar kurmak galiba işin en kritik noktasıydı.
O çocuklarında yaralar açmayacak, yaralarını saracaktı.
Şiddet mi, şiddetin ve öfkenin öncüllerine bile öyle bir düşmandı ki...
Çocuklarını sorumluluk sahibi, aklı vicdanı yerinde kişiler olarak yetiştirme hayali de kuruyordu.
Fikrine ilmine
Bir süredir saçım ciddi şekilde dökülüyor. 25 gün önce kırk yaşımdan gün almaya başladım, durumun şüphesiz yaşın ilerlemesiyle ilgisi var. Genelde dışarıya çıkma hazırlığı sırasında başörtümü takmadan önce tarayıp toplarken elime avuç avuç gelen saçları görünce üzülüyorum, bazen eşime gösteriyorum. O da bana 'bak yine şikayet ediyorsun ama saçının dökülmemesi için birşey yapıyor musun yapmıyorsun,
#EvdeKal çağrısına herkes ne zaman uymaya başladı bilmiyorum ama biz 12 Mart'ta başlamıştık ve şu an toplam üç hafta oldu. Dışarı çıkıp şöyle bir 10 dakika yürüme alternatifimiz bile yok, haftada bir markete çıkıyoruz ya eşim ya ben, onda da arabayla gitmek zorunda kalıyoruz -çünkü bir haftalık yiyecek alıyoruz eve- yani yine yürüme yok.
Evde kalma
Şöyle bir sorsak hiçbirimiz musibet istemeyiz ve belalardan uzak olmak için ne gerekiyorsa yapmaya dair bir içgüdümüz vardır. Fakat belki de hiç farkında olmadan sürekli birşeylerin kötüye gitmesine neden olan bir yanımız olabilir.
Kendimde, bazı yakınlarımda, hatta tanıdığım bir çok kişide hatta bu zamanda çoğu insanda böyle bir yan olduğunu düşünmeye başladım bugünlerde. Tabi bela derken
Hedefsizlik insan için ne kadar yok ediciyse, hedef koymak da o kadar yıkıcı diye düşünmeye başladım son zamanlarda. Hedef koyarkenki niyetimiz sağlıklı olmayınca böyle oluyor galiba.
Yaz aylarında herkes değişmek istiyor, değişim için farklı planlar yapıyor. Kimisi şu kadar kitap okuyacağım diyor, kimisi çocuğuna ekran sınırı koyma hedefleri koyuyor, kimisi sabahları erken kalkacağım tüm gün şunları