Çevremizdeki eşyalar ne kadar medeniyet ürünüyse, davranışlarımızın da o kadar ilkelleştiğini düşünüyorum bazen. Galiba eşyalar bize hizmet ettikçe ve bizim emrimizde oldukça, insanların da aynı şekilde birer eşya gibi 'bize amade' davranacağını sanıyoruz.
İlkelliğin mesela bir ormanın içinde yaşayan biri, kendi kontrolünün dışında bir çok faktörün var olduğunu anlama noktasında bizden daha ileri oluyor. Böyle bir
Kategori: KADIN
'Aile yapısı bozuluyor, aile zor durumda' gibi cümleleri çok duyar olduk. Ancak herkesin aile derken kast ettiği kavram farklılaştı.
Kimisi aile derken herkesin birbirini sevdiği ve kendini bulduğu bir ortamı kast ediyor. Kimisi ise herkesin birbirine baskı uygulamak için, kendi konumunu kullandığı bir ortamı.
Bir de aile kelimesini 'mucizevi kutsal formül' anlamında kullananlar var. En çok onları
İnsanın kendini herhangi bir durumda aciz hissetmesi, tamam demek ki elimden hiçbir şey gelmiyor deyip kendini bırakmasına mı nedendir?
Aciz kalma duygusunu kabul ettiğimizde, enerjimizi ve faaliyet isteğimizi kırmış mı oluruz?
Nasıl olsa hiç bir şey bizim elimizde değil, nasıl olsa aciziz deyip köşeye mi çekiliriz?
Daha kısa ifade edecek olursak, acizlik duygusu ilerlemeye engel midir?
İki- üç senedir
Sosyal medyadaki fenomen anneler hakkında 'onun hakkında ne düşünüyorsun' gibi sorular alıyorum. Sorular bazen bizzat tanıdığım kişilerden bazense instagram üzerinden geliyor. Soranların da genellikle şöyle bir beklentisi oluyor: 'Hadi lütfen bana onunla ilgili olumsuz birşeyler söyle çünkü onunla ilgili şunlar şunlar beni çok rahatsız ediyor.'
Annelere eğitimler düzenleyen bir arkadaşımla bir kaç gün önce görüştüğümüzde o
Bir hikayemiz var. Hikayemizde iki kişi var. Biri diğerine önemli bir emanet teslim ediyor. Buna iyi bak lütfen diyor, geri verme zamanı gelince de geri alırım diyor.
Ancak şöyle ilginç bir durum var. O emaneti verildiği gündeki gibi güzelce geri vermek pek mümkün değil çünkü emaneti teslim alan kişi tehlikelerle çevrili. İyi bakmaya imkanları elverişli değil.
Emaneti
Dün sabah uyandığımda kahvaltı hazırlamak için ve güne başlamak için hiç motivasyonumun olmadığını fark ettim. Hele o çocukların okul için hazırlandığı aşırı yoğun geçen bir saat yok mu, o zaman dilimini yaşamayı göze almak çok büyük bir yük, yaşamak ayrı bir yüktü..
Zaten çoğu zaman böyle oluyor, güne motivasyonsuz bir duygu haliyle başlıyorum. Sonrasında ise yaşam