Sabırlı olmak zor iş.
Sabrın güzel bir haslet olduğunu bilip, sessiz kalmak olmadığını bilmek zor iş.
Öfklenmek için bütün şartlar bir araya gelmiş de beni kışkırtmak için anlaşmış gibi yaptığı durumlarda sakince cevap verip sakince davranmanın, sabrın başı olduğunu düşünmek yaşamak zor iş.
Şu an Safranboluda babaannemizdeyiz. Benim kafamı şişiren konu, kızımın günde 943 milyon kere üstünü değiştirmek istemesi, üstünü değiştirmeden önce ne giyeceği hakkında sorduğu sorular, izin vermediğim şeylere yaptığı mız mız mızlar.
Tam, öfff yeter senin dediğin olsun de kurtul diyorum kendime. Ama tam benim sınırlarımı ölçüp öğrendiği bir zamanda, ve kuralları paradgimaları benimsediği 4 yaşında ; çok zırlarsam annem dediğimi yapıyor şuuru kazanmasını istemiyorum.
Zırlatmak da istemiyorum.
Pilimin bittiği durumlarda bağırmak da, öfkesi çok kışkırtılmış kontrolsüz bir manyak gibi olmak da istemiyorum.
Şimdi kaskatı kesilip şurda kalıp yığılacam dediğim anda başa sarıyorum.
O elbiseyi gerçekten giymesini istemiyor musun? diye soruyorum kendime.
Cevap evetse.. (Burası serin İstanbul’a göre ve bizim bulunduğumuz ev daha da serin, sabahın nköründe askılı incecik elbiseyle dolaşmasını istemiyorum. Yaz günü üşütmesini istemiyorum)
Bak kızım diyorum, sen o elbiseyi çok giymek istiyorsun biliyorum ama ben o elbisenin seni üşüteceğini düşünüyorum. (Tabi öncesinde bana 10 milyon kere üşümem demiş oluyor.) Üşüyeceğin konusunda fikrim değişmedi. Gerçekten değişmedi. Bir anne olarak seni üşütecek kıyafete razı olamam.
Evet, sakin olup baştan beri 85 bin kere söylediğim aynı cümleyi, emin ve kararlı bir şekilde yine söyleyebilmeye sabır diyorum ben.
Gerçekten izin vermeyeceğimi anlayıp, başka bir öneri getirdiği an kendimi İstanbul’u fethetmiş gibi hissediyorum.
Evet büyük bir fetih duygusu yaşıyorum 🙂