Anne olunca ilk anladığım şey bir bebeğe bakmanın ne kadar zor olduğu idi.
Bu durumla ilgili ta derinlerde yaşadığım şaşırtıcı ve şok edici öğrenimim ise şuydu, kainatın mühendisi ben değildim.
O güne kadar daha çok hatta neredeyse tamamen kendi keyfi için, kendi tercihleriyle, kendini hayatın merkezine koyarak yaşamaya alışmış olan ben, şimdi minnacık bir yavrunun ağlaması, emzirmesi, uyuması etrafında dönüyor, hayatımı ona göre şekillendiriyordum.
Şekillendiriyordum değil mecburen böyle oluyordu, başka bir yol yoktu.
Bir terbiye edicinin gizli merhametli sesi diyordu ki, işte bak herşey senin etrafında dönmüyormuş anladın mı?
Kendini herşeyin üstesinden gelebilecek biri gibi görmeye çok meyilli ve gurura kapılmaya inanılmaz istekli insan nefsine diyordu ki, bak gör sen kendin ne kadar acizsin ki, aciz bir bebekle bu hale geliyorsun.
Hem sana harika bir evlat veriyor, şu alemin en muamma harika duygularını yaşatıyor hem de sana gerçekte çapının ne olduğunu gösteriyor.
Sen artık daha iyi anlıyorsun ki, bebek ağlaması denen, uyuması denen, acıkmak denen, vaktini saatini ezelden beri her anne bebeğin hayatında değişik değişik şekillerde ve sebeplerle, O’nun belirlediği bir düzenin içindesin.
Ve yıllar ilerledikçe görüyorsun ki, anne olmadan önce düzeni kabul etmekte zorlanan yanın bile, anne olduktan sonra o büyük düzenin bir parçası oluyor.
O’nun hayatın ve canlılığın merkezine koyduğu acıkma ve rızık kanunu icabı, hayatının her günü yemek yapan biri oluyorsun artık.
Ve başka başka görevler.. Oluyorsun da oluyorsun.
Tüm rollerinin ve duygu yolculuklarının planlanmış çok özel sonuçları var:
. insan ruhunun genişlemesi,
. O’nunla iç konuşmalar yapmak,
. kendini daha iyi tanımak,
. O’nu daha iyi tanımak,
. O’na daha çok dua etmek,
. hep O’nun nazarı altında olduğunu bilmek hissetmek,
. hiç bir varlığın O’nun kontrolü dışına çıkamadığını idrak etmek,
. O’nun düzeninde, O’nun eserlerinde O’nun kudret elini görmek,
. kısacası hep O’nunla olmak
Daha bunlar gibi sonsuz sayıda manevî meyveleri almak, böyle tatlı tatlı anlatırken güzel de yaşarken o kadar kolay değil elbette.
Ama görebildiği kadar anlam buluyor insan.
Göremediği kadar karanlıkta kalıyor.
Görmeye çalıştıkça nefes alıyor.