Bir anne vardı.
Anneliğimi nasıl iyileştirebilirim sorusuyla yaşıyordu.
Elinden gelen herşeyi yapmaya, tüm emeğini ortaya koymaya hazırdı.
Çocuklarıyla güçlü bağlar kurmak galiba işin en kritik noktasıydı.
O çocuklarında yaralar açmayacak, yaralarını saracaktı.
Şiddet mi, şiddetin ve öfkenin öncüllerine bile öyle bir düşmandı ki...
Çocuklarını sorumluluk sahibi, aklı vicdanı yerinde kişiler olarak yetiştirme hayali de kuruyordu.
Fikrine ilmine
Etiket: yorgun annelik
Dün rastladığım bir instagram gönderisinde anneliğinin altında ezilen annelerden söz ediliyordu:
Bu gönderiyi Instagram'da gör
Genç kadın, ilk bebeğini kucağına alır almaz, kocaman bir sorumluluk yükünü de sırtlandı omuzlarına. Zihninde "iyi bir anne" prototipi vardı. Annesi gibi olmayacak, falancaya benzemeyecekti. Her bir reddedişin ardından bir kabul gerekliydi. Zira tabiat boşluk kabul etmiyordu. İşte tam bu sırada pedagoglar
Son yıllarda gençlerle ilgili çok duyduğumuz yorumlar:
Hazır imkanlara kondukları, yokluk nedir bilmedikleri.
Kendilerinden başka kimseyi düşünmedikleri.
Hiç birşeyi ciddiye almadıkları.
Haz düşkünü oldukları.
Kendilerini sunma meraklısı oldukları. Vs vs.
Tüm bu yorumların görünenin arkasına bakamadığımız için oluştuğunu düşünüyorum.
Sadece 18-25 yaş gençliği değil, henüz orta yaş sınıfına girmeyen 25 yaş üzeri insanlar için de aynı olumsuz
Bazen bazı işler çok büyük geliyor insana. İş bile olmayan şeyler hatta. Bir şeyi alıp başka bir yere koymak. Mesela çocukların lavabonun üstüne koyduğu tuvalet kağıdı rulosunu çöpe atmak. Zeytinyağını tenekesinden şişeye aktarmak.
Dünyanın en yapılmaz işleri bunlar sanki. Çünkü tahammülüm kalmamış. O kadar çok şeyi aşıp gelmişim ki. Kabım dolmuş, yer kalmamış.
Mesela çorba yaparken bir
Bir kaç ay önce bir arkadaşımdan ilginç bir davet aldım.
Kabul edersem hayatımda ilk defa eşimden beş gün ayrı, çocuklarım yanımda, evimden uzakta ve çocuklu başka annelerle birlikte, İzmit'te bir dağ evinde kalmak gibi değişik bir deneyim yaşayacaktım.
Planlaması, oluru olmazı, telefon görüşmeleri derken sonunda iki hafta kadar önce arkadaşıma iki çocukla katılacağımı söyledim.
Okullu çocuklar düşünülerek dersin
Anne olunca ilk anladığım şey bir bebeğe bakmanın ne kadar zor olduğu idi.
Bu durumla ilgili ta derinlerde yaşadığım şaşırtıcı ve şok edici öğrenimim ise şuydu, kainatın mühendisi ben değildim.
O güne kadar daha çok hatta neredeyse tamamen kendi keyfi için, kendi tercihleriyle, kendini hayatın merkezine koyarak yaşamaya alışmış olan ben, şimdi minnacık bir yavrunun ağlaması, emzirmesi,