Son zamanlarda hayatımızdaki pek çok durum, iş ve sorumluluk, stres oluşturucu hale geldi. İlk iki çocuğum çok küçükken yaşadığım bir his vardı, o hissi şu an toplumsal olarak yaşıyoruz gibi geliyor.
O zamanlar günün çoğu kısmında tamamen çocukların bakımıyla meşgul oluyordum. Tabi onlar çok küçük olduğu için her an her şeyin olabilmesi ihtimali oluyordu. Tam bir
Etiket: hayatın tadı
Bir kaç hafta önce oldukça kalabalık bir toplantıya katılmıştım. Büyük bir kısmını genç arkadaşların oluşturduğu, genç arkadaşların büyük kısmının da başörtülü olduğu bu toplantıda fark ettiğim bir durum oldu. Fark ettiğim bu durum beni çok üzdü. Üzdü, üzdü, üzdü.
Bir süre üzüldüm sonra üzülmek dışında yapabileceğim bir şey olmalı diye düşündüm. Bu durumdan dolayı genç arkadaşların
Hayattan 'tat almak için' tat almaya çalıştığımda çok üzüntülü oluyorum. Yaptığım herhangi bir şeyin amacı o şeyin kendisi olduğunda mutsuz oluyorum kısaca. Yemek yemek için yemek yemek, hava almak için hava almak, mutlu olmak için mutlu olmak, tat almak için tat almak vs vs. Bu üzüntü durumu da bende hiç bir şey yapmama meyli oluşturuyor.
Niye