Oğlumla büyük arabaları birbirimize atmaktan daha zevkli bir oyun bulduk. Küçük arabaları park etme oyunu. En azından benim için daha zevkli..
Teyzesinin getirdiği bu küçük tip arabalarla daha önce pek oynamazdı. Birkaç tanesi ilgisini çekmiyordu sanırım. Ama böyle çok sayıda olunca değişik oyunlar oynuyor. Mesela bir yere cetvel dayayıp, cetveli kayacak yaparak arabaları yokuş aşağı iniyorlarmış gibi aşağıya doğru bırakıyor. Araba kaydııııı diyor.
Park etme oyunumuzsa biraz daha düşünce içeren bir oyun:
1- Arabaları yan yana dip dibe park ediyor, hayır oğlum bak arabanın kapısı açılacak içinden anne baba çocuklar inecek diyorum, mesafe olması lazım arada diyorum.
2- Arka arkaya dip dibe park ediyor, hayır oğlum bak öyle çarpar arabanın arkası kırılır arada şu kadar mesafe olması lazım diyorum.
3- Park etmiş arabaların arasına bir araba geliyor, aaa bu araba park yeri bulamadı diyoruz. Hadi öteki tarafa baksın diyoruz.
4- Öteki tarafta da bulamıyor, o sırada önceki aralıktan bir araba çıkıyor işi çıkmış gidiyor diyoruz, park yeri bulamayan araba hemen onun yerine park ediyor.
5- O sırada bir araba daha gidiyor, aa eve gidiyor diyoruz, az önce işi çıkıp giden araba geri geliyor, kendi yeri tabiki dolmuş eve giden arabanın yerine park ediyor.
Bunun gibi olaylar üretiyoruz kendimizce ve oyun oynamış oluyoruz.
Park etmiş olan arabalarımızı bebekten korumak ise çok büyük bir uğraş gerektiriyor. Oğlumun özene bezene park ettiği arabaları bebek "ne bunlar böyle ya yan yana dizmişsiniz şöyle karmakarışık olması gerekmez mi" edasıyla dağıtıyor hızlı hızlı. Arabaları alıp elinde sallayıp yakındaki sehpaya vurup sonra da ağzına sokuyor.
Bu durumun tekrar etmemesi için panik oluyoruz bebeğin sonraki yaklaşmalarında.
Gece yatma vakti gelince hadi oğlum bak senin uykun gelmiş sütünü ısıtıyorum, bak arabaların da uykusu gelmiş. Hepsi park etmiş uyuyor diyorum. Nedense çok mantıklı geliyor oğluma. Araba uuduuu (uyudu) diyor.
İşte böyle…