Şöyle bir sorsak hiçbirimiz musibet istemeyiz ve belalardan uzak olmak için ne gerekiyorsa yapmaya dair bir içgüdümüz vardır. Fakat belki de hiç farkında olmadan sürekli birşeylerin kötüye gitmesine neden olan bir yanımız olabilir.
Kendimde, bazı yakınlarımda, hatta tanıdığım bir çok kişide hatta bu zamanda çoğu insanda böyle bir yan olduğunu düşünmeye başladım bugünlerde. Tabi bela derken
Hedefsizlik insan için ne kadar yok ediciyse, hedef koymak da o kadar yıkıcı diye düşünmeye başladım son zamanlarda. Hedef koyarkenki niyetimiz sağlıklı olmayınca böyle oluyor galiba.
Yaz aylarında herkes değişmek istiyor, değişim için farklı planlar yapıyor. Kimisi şu kadar kitap okuyacağım diyor, kimisi çocuğuna ekran sınırı koyma hedefleri koyuyor, kimisi sabahları erken kalkacağım tüm gün şunları
Çevremizdeki eşyalar ne kadar medeniyet ürünüyse, davranışlarımızın da o kadar ilkelleştiğini düşünüyorum bazen. Galiba eşyalar bize hizmet ettikçe ve bizim emrimizde oldukça, insanların da aynı şekilde birer eşya gibi 'bize amade' davranacağını sanıyoruz.
İlkelliğin mesela bir ormanın içinde yaşayan biri, kendi kontrolünün dışında bir çok faktörün var olduğunu anlama noktasında bizden daha ileri oluyor. Böyle bir
Kendime şöyle bir prensip belirledim. İnsanlardan tavsiye al, ev işleri konusunda olur evlilik konusunda olur, iyi kitap olur tecrübeler değerlidir ama film tavsiyesi mi ASLA...
Bu kanaatimin bir çok nedeni var, içinde çok mühim mesajlar var denen filmlerdeki mesajın bize öyle çok da büyük gelmemesi, o mesajı göreceğiz diye filmin tamamına katlanmak, mesajı geçtik bari eğlenelim
'Aile yapısı bozuluyor, aile zor durumda' gibi cümleleri çok duyar olduk. Ancak herkesin aile derken kast ettiği kavram farklılaştı.
Kimisi aile derken herkesin birbirini sevdiği ve kendini bulduğu bir ortamı kast ediyor. Kimisi ise herkesin birbirine baskı uygulamak için, kendi konumunu kullandığı bir ortamı.
Bir de aile kelimesini 'mucizevi kutsal formül' anlamında kullananlar var. En çok onları
İnsanın kendini herhangi bir durumda aciz hissetmesi, tamam demek ki elimden hiçbir şey gelmiyor deyip kendini bırakmasına mı nedendir?
Aciz kalma duygusunu kabul ettiğimizde, enerjimizi ve faaliyet isteğimizi kırmış mı oluruz?
Nasıl olsa hiç bir şey bizim elimizde değil, nasıl olsa aciziz deyip köşeye mi çekiliriz?
Daha kısa ifade edecek olursak, acizlik duygusu ilerlemeye engel midir?
İki- üç senedir