Çok yorgunum. Hafızamı kaybetmiş gibiyim.
Çünkü bu hafta okulun ilk haftası. Deli gibi kırtasiyeye gidiyor, deli gibi birşeyler alıyoruz.
Anaokuluna başlayan kızım için verilen alınacaklar listesindeki bir çok ‘nesneyi’ hala bulamadım.
Etrafa bir bakıyorum da.. Bir sürü emek, para.. Zihin zaman.. Canhıraş bir şekilde harcanıyor da harcanıyor. Zannedersiniz emek bedava, para bedava. Zihin bedava, zaman bedava.
İnanılmaz bir çark.
Öyle böyle değil. Herkesin çocuğu bu işin içinde. Adı eğitim öğretim olan işin içinde.
Peki ya ne için?
Bugün çocukların aldığı rengarenk defterlere, malzemelere, okuldan verilen kitaplara bakarken tüm bu büyük koşturmadan çıkan düzgün bir sonuç aradım. Bulamadım.
Bulaydım ki işte bunun için diyebileydim. Yıprandığımıza değiyor diyebileydim. Ama diyemedim.
Bir düşündüm. Sahiden ne sağlıyordu tüm bunlar?
Ne sevdiğin ilgi duyduğun alana yönlenmeni sağlıyordu ne de sevmesen bile bir alanda gelişmeni.. Ne iyi hissetmeni sağlıyordu ne hayata atılırken umutlu olmanı.. Ne geleceği garanti ediyordu ne parayı. Ne bilime ilgi duymanı sağlıyordu ne edebiyata. Ne dil öğretiyordu ne sanat. Ne dersleri sevmeni sağlıyordu ne de başka bir işe yarar şeyi sevmeni. Ne ahlak ve vicdan adına bir katkı yapıyordu ne de ahiret adına.
Bunların bazılarının çok çok az bir kısmı bir üniversiteye varılırsa gerçekleşiyordu sadece…
O zaman tüm bu büyük koşturmaca niyeydi? Sanki muazzam verimler alınıyormuş gibi bu kadar büyük çaba niyeydi?
Sanki sonunda her şey ele geçiyormuş gibi bu büyük umut niyeydi?
Hangi sonuç içindi?
???